نشانه های بد

نشانه ها از بدی حالم می گویند. از اینکه یک جایی درونم احیانا خونریزی داشته و من بی خبر بودم. نشانه ها خبرم دادند. خونریزی روده شاید.. شاید هم معده... هر چیزی که هست هیچ درد و علامت دیگری ندارد، جز همین خون ها که دیدم.
راستش ترسیدم... نه از اسم بزرگ سرطان.. نه از نام آشنای مرگ ... که از روی دست کسی ماندن، وبال گردن کسی شدن...
شاید خلق و خوی نیکی نباشد اما همیشه در هر حالتی روی پای خودم ایستادم، نگذاشته ام اندکی از درد ناکامی ها، اتفاقات ناگوار و بد، سختی های جانفرسای زندگی ام روی دوش کسی بیافتد.. همیشه خودم باید یک تنه حل می کردم همه مشکلاتم را .... این وسط حرص خوردن ها زیاد بود.. خودخوری ها.. غصه خوردن ها ....
همیشه سعی داشته ام تا کسی گرفتار می شده، بیمار می شده ... من اولین باشم که به او رسیدگی می کنم یا حداقل یک گوشه ای از کار رابگیرم به حد توان خود.
حالا چنین منی نمی تواند تحمل کند بیافتد و یک عده را گرفتار حال خود کند.

می دانی! بالاخره این همه فشار و استرس و ناراحتی و غم وغصه باید از یک جایی از آدم بیرون بیاید دیگر! نباید؟! ولو در غالب جانی که از کالبدت بیرون می آید، بالاخره باید بزند بیرون و تمام شود و تمامت کند! حالا این همه حرص و جوش بی خودی و باخودی بالاخره از پا درت می آورد...
می دانی! حالا که به اینجای کار می رسی تازه می فهمی باید از همان ابتدا می گفتی گور بابای دنیا.....
می دانی! حالا که به اینجای کار می رسی می فهمی همه درد ها از فهمیدن است و ای کاش نفهم بودی یا بلد بودی خودت را به نفهمی بزنی...
می دانی! به این جای کار که می رسی می بینی هیچ چیز در این دنیا انقدر ارزش ندارد که حتی بخواهی سرسوزنی خاطرت را به خاطرش آزرده سازی ...