نوشته های تهمینه را می خوانم. دردهای مشترکی را که با عنوان "زنان علیه زنان" می نویسد.
انگار خود من می نویسمشان نه ایکه قلمم اندازه او رسا باشد، نه! اما ... نوشته هاش، حرفاش انگار از درون من بیرون می ریزد....
به هرکجای این جامعه نگاه می کنم یه رفتاری، تفکری، رسمی، آیینی ، چیزی هست که مثل پتک می خورد توی سر جنسیتم! نه فقط توی رش که توی همه وجودش! همین است که هراس دارم از داشتن فرزندی که در این جامعه رشد و نمو پیدا کند!
چگونه تربیتش کنم اگر پسر باشد و این جامعه تحفه بودن و برتر بودن و اول بودنش را همیشه در هر شرایطی به یادش بیاورد! چگونه تربیتش کنم اگر دختر باشد و این جامعه به سنت و هزار کوفت دیگر بزند توی سر جنسیتش و دوم بودنش و در هیچ شرایطی حقی نداشتنش رای هی به رخش بکشد؟!
یک نمونه به ظاهر ساده و خنده دارش همین شستن ظرف ها و جمع کردن سفره است! دختر که باشی منزل مادری/پدری ات این کارها وظیفه توست، منزل مادر/ پدر شوهرت هم... اما اگر پسر باشی نه منزل مادر/پدرت ساعت ها پای گاز و سینک ظرفشویی می ایستی نه منزل مادر/پدر خانومت!
روز خواستگاری خوب به خاطر دارم که همسرجان می گفت من از این اخلاق ها ندارم بنشینم کنار به تفریح و استراحت همسرم یا مادر غذا بپزد و سفره بیاندازد و جمع کند و .. من هم کنارش هستم کمک می کنم! بی انصاف نیستم، همسرجان در این موارد هیچ کوتاهی نکرده و طور مساوی در امور منزل ا من همکاری می کند همانطور که من در امور خارج از منزل.... اما منزل مادری/پدری اش نه! البته که نه... چرا؟! چون اگر کنار من بایستد به ظرف شستن باید یکی برود اخم و تخم های مادرش را جمع کند.. کنایه هایش را و در انتها طوفان بزرگی که در راه است!!
ما زن ها .... ما زن ها.... ظالم ترینیم به خود.
+ مامی که دیشب راهی شد بیاید سمت حرمت، می دانی چه گفتم؟! گفتم این فرشته تنهای دلشکسته را دریاب........ فرشته دلشکسته ای که به هیچ یک از آرزوهایش نرسیده و به ندرت طعم خوشیختی و شادی را چیشده
+ امروز باد وحشیانه می وزید، به کوه ها که نگاه کردم با آسمان یکی شده بودند و من از این حالت کوه ها بدم می آید..... کوه باید کوه باشد از زمین و آسمان جدا!
و به قول سعدی:
از دشمنان برند شکایت به دوستان
چون دوست دشمن است شکایت کجا بریم؟!
بعله سعدی جان چه خوش گفت است :)
سپاس از حضورتون