سخت ها،آسان شود؛ گر تو آنی باشی که باید

دیروز همسرجان در نتیجه بهانه گیری های روز قبل من رفته تا لپ تاپ را بدهد سرویش کنند که دهن ما را در این مدت سرویس کرده بود! بعد هم اومد دنبال من تا برم دانشگاه محل تحصیل رمز ورود به پرتالم رو که گم کرده بودم بگیرم....

بعد هم رفت خونه....

وقتی من رو گذاشت محل کارم ساعت 12 بود و دو ساعت و نیم دیگه باید می رفت شرکت.

بد ساعت اداری رسیدم خونه... خیلی چزا دیدم!

سبزی خوردن گرفته بود، تمیز کرده بود، شسته بود و پهن کرده بود روی آبگیر تا من می رسم آبش بره بتونم با نهارم بخورم..

شیر خریده بود، جوشونده بود... کمیش رو ماست کرده بود و مابقی رو برای من گذاشته بود تو یخچال...

نهار طبق دستور خودم ماهی پلو پخته بود ....

براش پیام دادم که: حالا من چطور قدردانی کنم از این همه لطف و محبتت...

جواب داد که: قربونت برم نیوشا جونم.. دوست دارم خیلی زیاد.. خوب لا لا کن :)

دوبار بهش گفتم خوشحالم که تو رو دارم و یه تیکه از وجود تو رو درون خودم پرورش می دم ....

می دونی! این حس های خوبی که همسرجان به من میده تحمل خیلی از سختی های این دوران رو راحت می کنه برام

+این روزها خوردن صبحانه یا غذایی که همراه با نون هست؛ نونش باید سنگک یا بربری باشه، اونم تازه :) دست خودم نیست لابد نی نی اینقده خوش اشتهاست...

از خواب که بیدارم کرد، گفتم برا صبحانه نون تازه ندارم.... گفت برات میارم سرکار... رفتم دستشویی تا اومدم بیرون دیدم دم دره و لباس پوشیده تا بره نون بخره ....

حالا توی مسیر به این حرکت همسرجان فکر می کردم که این مدت کارش شده وقت و بی وقت نون سنگک تازه بخره و اشک می شست تو چشام از ذوق...

هسرجان همیشه از این کارا می کرد از همون اول زندگی مشترک آشپزی می کرد.. جارو می زد ....اما الان هر کاری که انجام میده بیشتر به چشمم میاد...

وقتی می گم ممنون که نون تازه خریدی با یه عشقی می گه نوش جونت که واقعا اون نون گوشت می شه به تنم