خوب می دانم فرشته ها همه دخترند

حالا دو روز بود که می دانستم فرزندم دختر است یا پسر...

اما دلم می خواست مثل یک راز در دلم بماند، کسی نداند ...

ترسیده بودم انگار... یک آن با حجم زیادی از نگرانی هایی که حالا با فهمیدن جنسیتش بر من وارد می شد، مواجه شدم!

فرزندم قرار است تما سختی هایی که من به عنوان یک زنم متحمل شده ام را دوباره از از صفر شروع کند....!

دختر است.... و هیچ کس نمی داند من سراسر شوقم و همان اندازه نگرانم! هیچ کس حرفم را نمی فهمد، درک نمی کند منظور من چیست!

منی که تمام عمر به برابری جنسیتی فکر کرده بودم وتمام تلاشم در رابطه های خواهر و برادری.. زن و شوهری ... در اجتماع همین بوده حالا کسی نیستم که نالان باشم از دختر داشتن! نه که نیستم برایم یک افتخار بزرگ است... اما اینجا دختر بودن یعنی سراسر درد!!!!!!!!! و من آگاه به این دردها حالا باید شاهد درد کشیدن پاره تنم باشم.. دردهایی که برایم آشنا هستند.....

این دو روز هر کس پرسید نتیجه سونو چه بود جواب درستی ندادم، به روایتی دروغ گفتم! جالب بود هیچ کس نپرسید سالم است یا نه همه سراغ جنسیتش را گرفتند! می بینی!؟ برای من جنسیت تعیین کننده هیچ چیزی نیست، این نحوه تربیت و به کمال رساندن یک انسان است که اهمیت دارد.

از این ها بگذریم....

می دانستم همسرجان همه تصورش را راجع به جنسیت فرزندمان در دلش بسته بود.. نام هم داشت. قرار بود آرتا باشد! دیشب پرسید راستی این سونویی که رفتی نگفت جنسیت بچه چیه؟! چون دو روز کذشته اعصاب نداشتم و میانه مان شکرآب هم بود همراه با همسرجان نرفته بودم برای سونو و قصد داشتم تا مدت های زیادی او را بی اطلاع از نتیجه سونو بگذارم!

اما گفتم.. وا رفت، کمی شکه شد! بعد گفت شاید الکی گفتن دقیق بررسی نکردن! گفت چرا زودتر نگفتی؟! گفتم نمی خواستم کسی بدونه!هیچ کس جز خودم....

بعد گفت دختر هم دوست دارم فقط به این خاطر که بزرگ کردن دختر خیلی سخت تر از بزرگ کردن پسره نگرانم! زدم زیر گریه.. گفت خودتم که دوست داشتی دختر باشه! گفتم آره ولی حالا یکی دیگه قرار بیاد و این راه سخت رو دوباره از ابتدا شروع کنه! گفت آره منم به همین خاطر می گم که ترجیح می دادم پسر باشه که کلا زن بودن تو این مملکت و تو این کره خاکی  سخته!

بهش گفتم اون یه پدر محکم می خواد.. که پشتش باشه مثل کوه! که همه بدونن یکی رو داره مثل پدرش که اجازه نمی ده هیچ کسی بهش زور بگه، ظلم کنه.... حمایتی که در عین اینکه محکم بودن رو به اون یاد می ده بهش می فهمونه که هرجا کم آوردی، هر جا حس کردی یکی رو می خوای که پشتت باشه من بی دریغ، همه جوره هستم باهات!حمایتی که جاش تو زندگی خودم خالی بود و هست!

گفتم من می تونم صدتای تو پشتش بمونم اما اینجا کی برای حرف یه زن برای حمایت هاش تره خورد می کنه! تو فکر کن شوهرش باهاش بدرفتاری کنه تو جلو طرف واستی بیشتر جواب می ده یا من؟! نه اینکه قبول داشته باشم درست اینه که حرف یه مرد رو قبول کنن، هرگز! اما واقعیت اینه که این جامعه از مردها در موارد مشابه بیشتر حساب می بره متاسفانه!

اون یه پدر و مادر محکم می خواد که نه از درد جسمی نه از درد روحی براش ناله نکنن! بهش یاد بدن با وجود درد هم می شه ایستاد و به زندگی ادامه داد، می شه خم نشد!

بهش گفتم اون نباید حس کنه ذره ای تفاوت بین اون و جنس مخالفش از نظر برتری و ارزشمندی وجود داره.....

قبل از گفتن این ها به همسرجان تو خیابون راه می رفتم و این جمله ها رو مرور می کردم.. رسیدم به این جمله که اون نباید در حاشیه قرار بگیره و احساس کم ارزشی و تو سری خور بودن بهش دست بده، مشتم رو از شدت اشکی که موج می زد تو چشمام به هم فشردم ، دوندونام رو هم!