بادبادکی که می ترکد.. پوسته ای که می شکند...

احساس می کنم این روزها بدتر از هر زمان دیگری در خود فرو رفته ام ...

بدتر از هر زمان دیگری از رفتارهای همسرجان دلخور می شودم...

از اینکه تماس دوبار تماس می گیرم و او خیلی با عجله و کمی لحن تند جوابم را می دهد.. درک می کنم سرکار است و سرش شلوغ اما راه های زیادی دارد برای درست رفتار کردن. مثلا می تواند بگوید اگر کار واجبی نداری بعدا باهات تماس می گیرم! یا می تواند پاسخ تماسم را ندهد و بعدا تماس بگیرد! (یک بار پاسخ تماسم را نداده بود من باز تماس گرفته بودم پشت سر هم .... چنان درسی به من داد که تا لحظه مرگ یادم می ماند هر بار که پاسخ ندهد درگیر است و نباید تماس بگیرم تا خودش این کار را بکند!)

از اینکه گاهی احساس می کنم جواب سربالا می دهد به سوال هایم یا با اکراه پاسخ می دهد! ....  سوال ها هر نوع سوالی هم که باشند فرق نمی کند! کجا هستی؟ جوابش سربالاست... از کجا وام می گیری؟.. چقد وام می گیری؟!.. کجا زمین انتخاب کردید....

من شریک همه چیز همسرجان هستم.. شریک اقتصادی او پس حق دارم اینها را بدانم.. ترجیح می دهم بدون پرسیدن مرا در جریان بگذارد! به عبارتی مرا هم حساب کند! حساب کند آدم هستم!!!!!!

اینکه شریک اقتصادی باشی ولی نظر تو برای مکان خرید زمین پرسیده نشود مسخره نیست! نه نیست چون تو شریک اقتصادی نیستی تو یک نوع دستگاه پول چاپ کنی هستی!

من درک می کنم پس اندازمان اندازه خرید زمین در فلان جای شهر نسیت.. می فهمم جایی که الان انتخاب شده از نظر مکانی با هزینه ای که می کنیم بهترین مکان است اما دوست داشتم نظرم مستقیم پرسیده می شد.....

بگذار یک مثال ساده و خنده دار بزنم! حتی اینکه گوشت را کی قطعه قطعه کنیم و چرخ کنیم را هم این همسرجان است که مشخص می کند.. من فقط هارت و پورت می کنم و ادای یک زن مستقل تصمیم گیرنده را در می آورم! تصمیم اول و آخر همسرجان می گیرد.. چه مخالف باشم چه نه همان افتاقی می افتد که همسرجان می خواهد...

+- باز دوباره باید نامه بنویسم... اینها را در نامه ام برایش بگویم ... بعد آخرش هم بنویسم می دانی چرا راه نوشتن را برای حرف زدن با تو انتخاب کرده ام چون از آن سناریوهای وحشتناک می ترسم.. آنقدر که حتی از عذاب قبر نمی ترسم!!!!!!