دلم خالیست

خواهر کوچیکه به تهران سفر کرده. قبل از سفرش از او خواسته بودم چند تکه ای را که بعید می دانستم اینجا پیدا شود برای دخترک بخرد. اول قبول نکرد اما بعد اعلام موافقت کرد...
دیروز صبح را چند ساعتی تا ظهر تنها و بدون وسیله نقلیه شخصی به خرید برای من گذراند.... من فقط 2 سفارش خرید داشتم ولی او که در مرکز خرید این نوع اجناس بود و کلی هم اشتیاق داشت نود درصد اقلام ضروری را به سلیقه خودش خرید!
بعد از ظهر عکس خریدها را برایم گذاشت.. همه چیز خوب بود و به دلم نشست جز مدل چند تکه لباس که اهمیت چندانی هم ندارد...
فقط دیروز ظهر برای چند دقیقه با دیدن وسایل دخترک شادی آمد سراغم! بعد با خودم فکر کردم چقدر غریبه ام با این حس! چقدر، اندازه چند سال از این حس دور بوده ام که حالا حسش برایم شگفت آور است!
می دانی! بابا هشت روز است که حمام نرفته! خودش که نمی تواند یکی از پسران دلاورش باید قبول زحمت کنند ... فقط یکی شان اینجاست و در یک شهریم... انتظار می رود خودش هفته ای یک یا دوبار از خودش بفهمد و بیاد و این کار را انجام بدهد نه اینکه مامی از دیشب مادام با او تماس بگیرد و او هی در دسترس نباشد... بعدش که بیاید چه لطفی دارد؟! بعد این همه گفتن!!!!
مامی به من بگوید ریش های بابا بلند شده و صورتش می خارد و ردی را که خارانده قرمز شده و هشت روز است حمام نکرده صورتش پوسته پوسته شده ... بعد دلم خون شود.... بعد قلبم تند تند بزند و نفس کم بیاورم از حرصی که می خورم ... حرصی که از این دردهای این مدلی به سمت من روانه ست اما دم نمی توانم برآورم! بگویم حرفم را که پسر جان وظیفه شناس باش، مروت داشته باش لابد دعوا می شود.. چه کسی هست که تاب تحمل شنیدن حرف حق را داشته باشد؟!
برای آنها که بیرون ماجرایند، این حرف ها درد نیست! ساده ست و لابد من سخت می گیرم.... اما کسی چه می داند در من چه می گذرد!
لباس می پوشم که بروم خودم بابا را اصلاح حمام کنم که خانوم دکتر مانعم می شود که نرو با این حالت یه دردسر دیگه اضافه نکن.. می خوای با این حالت بری که مامی جوش بزنه.... قانعم می کند که بشینم پای تمام کردم پایان نامه زهرماری و اینکه همسرش، داماد2، می رود این کار ها را انجام می دهد....
گاهی با خودم می گویم همین داماد ها انگار پسرهای واقعی بابا هستندظاهرا هر کاری از دستشان بر بیاید با جان و دل انجام می دهند...
بله اینگونه ست که در زندگی من جایی برای شادی نیست... اینگونه ست که شادی از زندگی من رخت بربسته!
خوب است که شب ها هستند... خود شب را می گویم! خوب است که هست.. که خواب هست که همان زمانی که خوابم می برد اگر کابوس ها دست از سرم بردارند همه این غم ها و غصه ها و درد ها به دست فراموشی سپرده می شود. اما صبح که می شود، خورشید که می تابد.. دوباره همه چیز مثل قبل غمبار است دوباره دنیا ماتم سراست! همین است که همیشه از خورشید بیزار بودم و هستم!
خدا را شکر به خاطر خواب، به خاطر شب!

- در این شرایط ساخت خونه اوضاع اقتصادی خیلی بدی رو دارم تجربه می کنم اگرچه نا آشنا نیستم با این اوضاع و صد البته در حال حاضر وضعیت به مراتب بهتری از نسبت به گذشته دور دارم در این خصوص اما خوب حس بدی می یاد سراغم وقتی که خواهر کوچیکه هی خرید می کرد و هی می گفت پول بریز برام و من فقط سیصد داشتم که براش ریختم و مابقی رو از داماد1 و 2 قرض گرفتم!! حس بدی بود......

- دیشب خانوم دکتر می گفت: در این سن و سالی که بابا و مامی هستند نباید به این فکر کنیم که اوضاع سلامتیشان بهتر از قبل می شود.. باید قوی باشم و خودمان را برای هر اتفاق بدی آماده کنیم.. برای مراقبت های تمام وقت! به اینجای موضوع فکر نکرده بودم... دلم خالی شد از هر حسی !!!!!
حالا با خودم فکر می کنم اندازه کافی قوی هستم... می توانم تمام وقت کنارشان باشم اما این موضوع حمایت و تلاش همه مان را می طلبد در صورتی که نمی شود بیشتر از پنج درصد روی توان پسرها حساب کرد!