می شود که بشود؟

به شمارش معکوس این دوره نه ماهه رسیدم و هر روز اگر فرصتی برای فکر کردن به خودم و شرایط شخصیم باشه، ترس بیشتری احساس می کنم!

اوضاع عمومی بابا بعد از عمل به هم ریخته... هر چیزی می خوره بالا میاره .. هذیون می گه ... پرستاتش برگشته و کنترلی رو ادرار نداره .. دچار نفس تنگی شده ...

دعایی نمونده که نخونده باشیم.. نماز نمونده که نخونده باشیم ...

گویا حکمت خدا اینه .. اینه که بابا جلو چشممون عذاب بکشه و کاری نتونیم انجام بدیم که آروم بشه ... اینه که عزتش این جور با حس حقارت و سربار بودنی که بهش دست می ده خدشه دار بشه...

ته هق هق های از ته دلم سر نماز و دعا تو این شرایط خاص که می گن دعای زن باردار گیراست گرفته ... نه تلاش های مستمر ...

خدایا میشه از بابا راضی شی؟! میشه از سر گناه و تقصیراتش بگذری؟!

هیچ دوست ندارم اینطور فکر کنم که این ها برای برطرف شدن گناهانه اما اگر اینطوره خواهش می کنم ازش بگذر...

+ حرف های دیشب دایی در مورد کرامات حضرت ابوالفضل ....

می گفت هر بار صداش زدم دستم رو گرفت ...

دایی آدمی بود که هیچ توکلی نداشت به ائمه اصلا قبولشون نداشت ... اما حالا برام می گفت و گریه می کرد .. یه مرد 60 ساله جلوم نشسته بود و از معجزه های حضرت ابوالفضل که برای شخص خودش اتفاق افتاده بود حرف می زد و مثل یه بچه اشک می ریخت ... با اشکاش چشام اشکی می شد اما خوشحال بودم که هرچند دیر ولی حالا به این اعتقاد و توکل رسیده بود ...