دیشب همسرجان تماس گرفت.. حین حرف هاش گفت: حالت چطوره؟! خوبی یا مثل همیشه ای !!!!!
گفتم: نمی دونم.
چند ساعت بعد پیام دادم که اگر فکر می کنی مثل همیشه ام لازم نیست هر شب تماس بگیری...
این روزها که نیست! کلا برایم نیست... انگار به کل حذف شده است.. نه منتظر پیامش هستم نه تماسش...
شاید این اتفاق فقط در خصوص همسرجان در درون من رخ نداده باشد و جامعیت داشته باشد به همه چیز! چرا؟! چون دیگرنسبت به کارم هم هیچ احساسی ندارم! نسبت به آدم هایی که روزی می دیدمشان و احساساتم فوران می کرد روی صورتم حالا هیچ حسی ندارم!
زندگی ام با خواهر کوچیکه روال بهتر و آرام تری دارد تا روزهایی که با همسرجان می گذشت! که فقط می گذشت!!!!
انگار دیگر هیچ چیزی برایم باقی نمانده .. نه هیچ عشقی نه هیچ حسی ... پیر و تکیده شده ام! صورتم گواه این پیری زودرس است...
نه وقت دارم نه حسش را که به خودم رسیدگی کنم! که حداقل این ناخن های یکی درمیان شکسته را کوتاه یا مرتب کنم... به موهام شانه بزنم.. روزها می گذرد اما من گیره موهام را باز نکرده از این حمام تا حمام بعد، حتی در خواب با گیره سر می خوابم!
خیلی چیزها لازم دارم که بخرم.. لباس فرم.. کفش .. شلوار و کیف و .. اما نه وقتش هست نه دل خوشش نه پول! شاید کمی رسیدگی به خودم بتواند حال و هوایم را عوض کند!
منتظر نیستم که هجدهم برسد و همسرجان از راه بیاید.. منتظر امدنش نیستم....
قبلتر ها اگر در چنین شرایطی بودیم و او پیامی نمی داد قطعا ناراحت می شدم... گله می کردم.. خودم پیام می دادم.. اما حالا پیام بدهد و ندهد برایم رنگی ندارد! حسی را در من جا به جا نمی کند! برایم فرق ندارد که پیام بدهد، تماس بگیرد یا نه ...
- - دوست خانوم دکتر به او گفته بود: همسرجان نیوشا مردی شاد و باطروات بود.. اما نیوشا با این افسردگی و اخلاق تندش پسر بیچاره را به هدر داد!
این درست اما .. اما همسرجان خیلی جاها خیلی وقت ها کم گذاشت! نبود.. کم بود ... نادیده ام گرفت ... توجه نکرد.. مراقبت نکرد .. من سرد شدم.. دور شدم.. سخت تر شدم.. افسرده تر شدم ..
وقتی داد می کشید در دعواهای اکثرا به خاطر خانواده اش.. در سناریوهای ترسناک حین نزاع هامان مرا هی در خودم فرو برد! حالا رفته ام درون خودم و در نمی آیم! دلم نمی خواهد در بیاییم و با او روبرو شوم دوباره!