سی و دو سالگی سلام

قلبم گرم اما خالی ست. خالی تر از همیشه...

گمان می کنم با این خلق و خوی ای که به حد نهایت از بدی رسیده؛ بدی از ان جهت که آستانه تحملم پایی امده... زود عصبی می شوم و ... سال و یا سال های آخر عمرم را سپری می کنم!

دیشب حس کردم آنقدر بدم.. آنقدر به ناراحت بودن و عصبی بودن و حال بد می گذرانم روزهایم را که دیگر به درد زندگی نمی خورم! خدا را تصور کردم که راجع به من به فرشته هایش می گوید این یارو دیگر به درد زندگی نمی خورد.. تمامش کنید!

چند روز پیش بود که روز تولدم فرا رسید.. بی کیک، بی شمع، بی میهمانی .... یک پیام تبریک ظهر روز بعدش از همسرجان دریافت کردم که بی پاسخش گذاشتم!

یک کیف چرم قهوه ای از خواهر کوچیکه.. یک تونیک هم از خانم دکتر ... هدایایی که کادو پیپ نشده بودند .. و کسی هنگام تقدیم کردنشان به من رویم را نبوسید حتی! حتی تبریک هم نگفتند .. فقط کادو را دادند و گفتند این برای تولدت است!!!!!!

می دانی! وقتی خودت شبیه مرده هایی همین حس را به بقیه انتقال می دهی که با تو حال نکنند!

فکر می کردم بعد از سی سالگی عاقل شوم! صبوری کنم . زود از کوره در نروم.. عصبی نشوم.. آستانه تحملم را بالا ببرم!

اما حالا شده ام یک موجود حال به هم زن که حال خودم را حتی به هم می زنم!

- بزرگ نشده ام ....